Mijn salontafel

13 augustus 2015 - Charlotte

Ik heb iets met salontafels. Je kunt het ook wel een haat-liefde verhouding noemen. Als ik mijn ideale woonkamer voor me zie, dan is dat een woonkamer zonder salontafel. Ik hou van ruimte, niet teveel prullaria. Less is more. Wil je naar de tuin toe, staat er opeens zo’n enorm gevaarte voor de bank, in het looppad naar de achterdeur. Stoot je weer eens je scheenbenen ertegen.

En zou ik er toch voor kiezen, dan gebeurd het onoverkomelijke. Je legt er je sleutels neer. Het papiertje dat je nog in je hand hebt, maar eigenlijk weg kan. Het elastiekje uit je dochters haar die toch een diadeem in wilt. Die ene stuiterbal die je afpakt, omdat er niet mee in huis gespeeld mag worden. En ga zo maar door. Het is de ideale verzamelplaats voor troep. En ik heb een hekel aan troep. Dat valt onder dezelfde noemer als prullaria. Maar wat ik al zei, het is onoverkomelijk. Ik beken, ook ik maak troep. Dus om mijzelf te beschermen, moet ik al het niet noodzakelijke weghalen, waar troep op verzamelt kan worden. Dus nee, voor mij geen salontafel.

Dus dan maar een lege ruimte voor de bank en je drankje in je hand vasthouden? Is ook zo wat. In je ene hand je wijntje, in de andere een schaaltje met wat lekkers. En hoe neem je dan een hap? Nee, verre van ideaal. Daarom staan er bij mij voor de bank, twee kleine bijzettafeltjes! Een ronde en een vierkante. Makkelijk verplaatsbaar als je eens een andere opstelling wilt.

Toch ben ik nog niet helemaal tevreden. Vooral als er veel visite komt. Want waar laat je al die glazen en schaaltjes met hapjes? Dat past dus niet.

Waar ik werk, worden de meeste goederen geleverd op pallets. Mooi ruw hout, wat al veel heeft meegemaakt. Daar moet wat mee te doen zijn! En nu was er pas geleden een heel mooi exemplaar. Niet het standaard formaat: 80x120, maar net wat kleiner: 80x60. Het smeekte om meegenomen te worden, het wilde zo graag een nieuwe bestemming. Ik kon hem gewoon niet laten liggen.

Ik heb de pallet thuis helemaal geschuurd, zodat hij splintervrij is. Dit ging heel gemakkelijk met mijn vlakschuurmachine. Daarna heb ik er 4 grote zwenkwielen onder geplaatst. Nu is hij makkelijk verrijdbaar en kan overal naartoe. Hij mag nu nog even pronken voor de bank. Want hé, mezelf kennende: straks wordt het weer een opslagplaats. Dus dan gaat hij weer mooi naast de bank. Liefde voor deze salontafel!